Een leven zonder klinkt veel mooier dan dat het is. Ik denk niet dat de paniekstoornis ooit mijn leven zal verlaten. Echter kan ik er wel steeds beter mee omgaan en weet ik mijn grenzen te vinden.

Ik slik momenteel nog medicatie en ik heb al heel lang geen paniekaanval meer gehad. Wel de angst voor de angst voel ik nog dagelijks. Vooral als ik moe ben dan ben ik erg kwetsbaar.

Momenteel ben ik net gestart met een nieuwe baan en mijn leven zonder paniekstoornis voelt alsof ik een verborgen agenda heb. Eerst draaide mijn leven alleen maar om mezelf en de paniek en daarbijhorende gevoelens. Nu kan ik echter soms op een plek zijn ZONDER gespannen te zijn. Dat vind ik super lastig aangezien ik nu ineens mezelf als persoon leer kennen.

Tevens wil ik proberen mijn paniekstoornis een plekje te geven waardoor ik contact zoek met mensen die zich herkennen in mijn verhaal. Door te praten kan ik hopelijk de paniekstoornis een plekje geven. Ik identificeer mezelf namelijk met de paniekstoornis en nu dat wegvaagt moet ik mezelf weer ontdekken.

Kent iemand deze gevoelens toevallig ook?